ضرب المثل
یک ضرب المثل در زبان عربی است که می گویند: الاسماء تنزل من السماء. یعنی اسم ها از آسمان نازل می شود. که می خواهد بگویند که اسم هرکسی با خود آن شخص مناسبت دارد. نام مبارک سیدالشهدا علیه السلام حسین است و نام مبارک برادر بزرگوارش امام حسن علیه السلام است. کلمه حسن و حسین در فارسی به نیکو، خوبی و زیبایی معنا می گردد. اما معنای دیگری پشت این لفظ نهفته است.
یک روز اباذر آمد خدمت پیامبر(ص) و عرض کرد یا رسول الله احسان یعنی چه، خوبی یعنی چه؟ چه کسی را آدم خوب می گویند، حسن به که می گویند، حسین به که می گویند؟ پیغمبر اکرم طبق این روایت به اباذر فرمود: خوبی یعنی اینکه طوری عمل بکنی گویا خدا را می بینی، و اگر خدا را نمی بینی، خدا شما را می بیند. این احسان است.
خدای متعال قابل دیدن نیست، نه در دنیا و نه در آخرت، البته با چشم سر قابل دیدن نیست. چون خدا جسم نیست. اما خدا را با چشم دل میتوان دید. اگر کسی هنگام نماز، طوری نماز بخواند، که گویا خدا را می بیند و احساس کند که در محضر خدای متعال ایستاده و خدا دارد او را می بیند و توجه قلبی اش به خدا باشد، اینطور آدمی را می گویند حسن و یا حسین. کلمه حسن و حسین، یعنی انسانی که همیشه متوجه حضور خداست.
اگر کسی در کارهای خودش همیشه توجه به خدا داشت. مثلاً اگر کسی می خواهد کاری را برای بنده خدا انجام دهد، در ذهنش این باشد خدا حاضر و ناظر است و خدا دارد من را می بیند، در کار و عمل خودم نباید خیانت کنم، به بهترین وجه باید انجام دهد، اگر کسی اینطور بود، حسن و حسین است، اسمش هرچه می خواهد باشد.
پیغمبر اکرم داشت قبری را می ساخت، وقتی مرده را در قبر دفن کردند، پیغمبر اکرم در قبر را خیلی محکم ساخت، یک عده شوخی کردند و به پیامبر گفتند: یا رسول الله می ترسید مرده از قبر خارج شود، پیغمبر اکرم(ص) فرمود: خدا رحمت کند کسی را که کاری را که انجام می دهد، خوب انجام دهد. یعنی بهترین شکل انجام هر عملی، حسن بودن و حسین بودن است.
بهترین شکل صحبت کردن، صحبت حسین گونه است. چند جور می شود غذا خورد، با دست راست یا چپ، با بسم الله یا بدون بسم الله، آخر غذا الحمد الله بگوییم یا نگوییم، از جلوی خودمان بخوریم یا از جلوی دیگران، بهترین شکل غذا خوردن، غذا خوردن حسین گونه است،
یک جاهایی دین ضوابطی را مشخص کرده است، مثلاً نگاه به خانه مردم حرام است، پس اگر کسی به خانه مردم نگاه کرد، حسین گونه عمل نکرده است. یا مثلاً نگاه به نامحرم حرام است، اگر کسی تمام ضوابط و دستورات شرعی را عمل کند، به چنین کسی می گویند حسینی عمل کرده است.
اباعبدالله علیه السلام، نام مبارکش حسین است. یعنی این امام بزرگوار دائماً احساس می کردند در محضر خداست. علامه طباطبایی رضوان الله تعالی علیه در المیزان می فرماید: اگر کسی پیغمبران خدا را ببیند، امامان و اولیای خدا را ببیند، راه رفتنشان، خوابیدن و همه اعمالشان، انسان را به یاد توحید می اندازد.
امام خمینی (ره) می فرماید: عالم محضر خداست، محضر یعنی محل حضور و محلی که وجود دارد، هیچ کجا نیست که کسی بتواند خود را از خدا غافل بداند و بگوید خدا من را نمی بیند، اگر کسی همیشه توجه داشت، که خدا من را می بیند، من هم توجه به خدا داشته باشم، چنین کسی حسینی است.
ابا عبدالله علیه السلام در جریان عاشورا، لحظه ای که بهترین عزیزانش، هیجده نفر از خانواده اش، شهید شدند، توجه اش به خدا بود و ذکر می گفت. و در جمله ای فرمود: آنچه که بر من نازل شد، چون خدای متعال می بیند، آسان است.
اینها همه معنی اش این است که حسین یعنی کسی که: الاحسان ان تعبدالله کانت تراه، کسی که همیشه خدا را می بیند حسین است.
انشاء الله خداوند به همه ما توفیق دهد، همیشه احساس حضور خدا را در زندگی خودمان داشته باشیم.
