من عاشقم اما ....

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

مکن ای صبح طلوع ، مکن ای صبح طلوع

ظهر فردا بدنش زیر سم اسبان است

مکن ای صبح طلوع ، مکن ای صبح طلوع


امشب شب خاصی است ! شب مهمی است ! شب مناجات و زاری کردن است ، شب احیاء است ! همین مناجات کردن ها است که باعث تقرب به بارگاه ربوبی میشه ! بنظر بنده لازم هم نیست که حتما و حتما شب را تا به سحر بیدار ماند شاید فشار بیاورد . نباید بدون اذن استاد ، سالک خود را در فشار های عبادی مختلف قرار بدهد . چون بعدا ضرر های مختلفی به بار می آورد . بقول مرحوم آیت الله بهائدینی اصل احیا به قلب است 

امشب با خدای خدمان عهد ببندیم که دیگه گناه نکنیم ! دیگه نمازمان را سروقت بخوانیم ! دیگه نگاه به نامحرم نکنیم ! دیگه دروغ و تهمت و غیبت و . . . کنار بگذاریم ! تاکی میخواهیم تو این لجنزار گناه غوطه ور باشیم !

دلا تا کی درین زندان فریب این و آن بینی

یکی زین چاه ظلمانی برون شو تا جهان بینی

مگر حدیث نداریم : كُونُوا لَنا زينا وَلا تَكُونُوا عَلَيْنا شينا ! ای شعیان ما برای ما زینت باشید نه عیب ما !!!

حرف آخر ، باید مراقبه داشت ! باید تلاش کرد ، باید محاسبه داشت ، هرکس در هرمرتبه ایی که قرار دارد ! حضرت فردا روزی در پیش چشمان خواهرش و فرزندانش شهید میشود که ما به بالاترین مرتبه های توحیدی دست پیدا کنیم !! که ما انسان شویم ! هرچه که داریم از این خاندان است . . . . .  !!

یک ضرب المثل در زبان عربی است که می گویند: الاسماء تنزل من السماء. یعنی اسم ها از آسمان نازل می شود. که می خواهد بگویند که اسم هرکسی با خود آن شخص مناسبت دارد. نام مبارک سیدالشهدا علیه السلام حسین است و نام مبارک برادر بزرگوارش امام حسن علیه السلام است. کلمه حسن و حسین در فارسی به نیکو، خوبی و زیبایی معنا می گردد. اما معنای دیگری پشت این لفظ نهفته است.

یک روز اباذر آمد خدمت پیامبر(ص) و عرض کرد یا رسول الله احسان یعنی چه، خوبی یعنی چه؟ چه کسی را آدم خوب می گویند، حسن به که می گویند، حسین به که می گویند؟ پیغمبر اکرم طبق این روایت به اباذر فرمود: خوبی یعنی اینکه طوری عمل بکنی گویا خدا را می بینی، و اگر خدا را نمی بینی، خدا شما را می بیند. این احسان است.

خدای متعال قابل دیدن نیست، نه در دنیا و نه در آخرت، البته با چشم سر قابل دیدن نیست. چون خدا جسم نیست. اما خدا را با چشم دل میتوان دید. اگر کسی هنگام نماز، طوری نماز بخواند، که گویا خدا را می بیند و احساس کند که در محضر خدای متعال ایستاده و خدا دارد او را می بیند و توجه قلبی اش به خدا باشد، اینطور آدمی را می گویند حسن و یا حسین. کلمه حسن و حسین، یعنی انسانی که همیشه متوجه حضور خداست.

اگر کسی در کارهای خودش همیشه توجه به خدا داشت. مثلاً اگر کسی می خواهد کاری را برای بنده خدا انجام دهد، در ذهنش این باشد خدا حاضر و ناظر است و خدا دارد من را می بیند، در کار و عمل خودم نباید خیانت کنم، به بهترین وجه باید انجام دهد، اگر کسی اینطور بود، حسن و حسین است، اسمش هرچه می خواهد باشد.

پیغمبر اکرم داشت قبری را می ساخت، وقتی مرده را در قبر دفن کردند، پیغمبر اکرم در قبر را خیلی محکم ساخت، یک عده شوخی کردند و به پیامبر گفتند: یا رسول الله می ترسید مرده از قبر خارج شود، پیغمبر اکرم(ص) فرمود: خدا رحمت کند کسی را که کاری را که انجام می دهد، خوب انجام دهد. یعنی بهترین شکل انجام هر عملی، حسن بودن و حسین بودن است.

بهترین شکل صحبت کردن، صحبت حسین گونه است. چند جور می شود غذا خورد، با دست راست یا چپ، با بسم الله یا بدون بسم الله، آخر غذا الحمد الله بگوییم یا نگوییم، از جلوی خودمان بخوریم یا از جلوی دیگران، بهترین شکل غذا خوردن، غذا خوردن حسین گونه است،

یک جاهایی دین ضوابطی را مشخص کرده است، مثلاً نگاه به خانه مردم حرام است، پس اگر کسی به خانه مردم نگاه کرد، حسین گونه عمل نکرده است. یا مثلاً نگاه به نامحرم حرام است، اگر کسی تمام ضوابط و دستورات شرعی را عمل کند، به چنین کسی می گویند حسینی عمل کرده است.

اباعبدالله علیه السلام، نام مبارکش حسین است. یعنی این امام بزرگوار دائماً احساس می کردند در محضر خداست. علامه طباطبایی رضوان الله تعالی علیه در المیزان می فرماید: اگر کسی پیغمبران خدا را ببیند، امامان و اولیای خدا را ببیند، راه رفتنشان، خوابیدن و همه اعمالشان، انسان را به یاد توحید می اندازد.

امام خمینی (ره) می فرماید: عالم محضر خداست، محضر یعنی محل حضور و محلی که وجود دارد، هیچ کجا نیست که کسی بتواند خود را از خدا غافل بداند و بگوید خدا من را نمی بیند، اگر کسی همیشه توجه داشت، که خدا من را می بیند، من هم توجه به خدا داشته باشم، چنین کسی حسینی است.

ابا عبدالله علیه السلام در جریان عاشورا، لحظه ای که بهترین عزیزانش، هیجده نفر از خانواده اش، شهید شدند، توجه اش به خدا بود و ذکر می گفت. و در جمله ای فرمود: آنچه که بر من نازل شد، چون خدای متعال می بیند، آسان است.

اینها همه معنی اش این است که حسین یعنی کسی که: الاحسان ان تعبدالله کانت تراه، کسی که همیشه خدا را می بیند حسین است.

انشاء الله خداوند به همه ما توفیق دهد، همیشه احساس حضور خدا را در زندگی خودمان داشته باشیم.

فضیلت زیارت عاشورا
از شیخ طوسی در کتاب مصباح نقل شده است: حضرت باقرعلیه السلام فرمود: «هر که زیارت کند حسین بن علی علیه السلام را در روز دهم محرم، تا آن که نزد قبر آن حضرت گریان شود، خدا را در روز قیامت با ثواب دو هزار حج و دو هزار عمره و دو هزار جهاد - که ثواب آن ها مثل ثواب کسی باشد که در خدمت رسول خدا صلی الله علیه وآله و ائمه طاهرین علیهم السلام حج و عمره و جهاد کند - ملاقات نماید».

راوی: فدایت شوم، برای کسی که در شهرهای دور از کربلا زندگی می کند و امکان حضور در نزد قبر آن حضرت را ندارد، چه ثوابی است؟

حضرت فرمود: «هر گاه چنین باشد، به صحرا یا بر بالای بامی رود و به سوی قبر آن حضرت اشاره نماید و سلام عرض کند و در نفرین کردن بر قاتلین آن حضرت کوشش نماید و بعد از آن، دو رکعت نماز کند (و این اعمال را در اوایل روز، پیش از زوال آفتاب انجام دهد) سپس گریه کند بر حسین علیه السلام و کسانی را که در خانه اش هستند به گریستن بر آن حضرت امر کند و در خانه ی خود، مجلس عزاداری و اظهار جزع بر مصیبات آن حضرت بر پا کند. و به یکدیگر در مصیبت حسین علیه السلام تعزیت گویند. من برای ایشان بر خدا ضامنم، هر گاه این عمل را انجام دهند، به همه ی آن ثواب ها برسند.»

در فضیلت زیارت عاشورا، همین بس که از سنخ سایر زیارات نیست که به ظاهر از انشا و املای معصوم است (هر چند از قلوب مطهر ایشان چیزی جز آنچه از عالم بالا می رسد، صادر نمی شود.)
این زیارت از احادیث قدسیه ای است که به همین ترتیب، از زیارت و لعن و سلام و دعا، از حضرت احدیّت به جبرئیل امین و از او به خاتم النبیین صلی الله علیه وآله وسلم رسیده است (و به حسب تجربه، مداومت در خواندن آن در چهل روز یا کمتر، در برآورده شدن حاجات و نیل به مقاصد و دفع دشمنان بی نظیر است.)

صفوان می گوید: امام صادق علیه السلام به من فرمود:

بر خواندن این زیارت (عاشورا) مواظبت کن. پس به درستی که من، ضامن قبولی زیارت کسی هستم که از دور و نزدیک، این زیارت را بخواند، که سعی او مشکور باشد، سلام او به آن حضرت برسد و محجوب نماند و حاجت او از طرف خدا برآورده شود و به هر چه که خواهد برسد و خدا او را نومید نگرداند.(1)

صفوان گوید: حضرت صادق علیه السلام به من فرمود:

ای صفوان! هر گاه تو را نزد خدای متعال حاجتی بود، پس زیارت کن ابا عبدالله حسین علیه السلام را به این زیارت، در هر مکانی که هستی و بخوان دعای بعد از آن را و از پروردگار خویش حاجتت را بخواه، زیرا برآورده و مستجاب خواهد شد. خداوند متعال در وعده ای که به رسول خود داده، خلاف نفرموده است.(2)

در حکایت تشرف جناب حاج سید احمد رشتی به خدمت حضرت ولی عصر - ارواحنا فداه - در سفر حج، آن حضرت فرمود: «چرا شما عاشورا نمی خوانید؟! عاشورا! عاشورا!!.»(4)

مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی می فرمود:

اوقاتی که در سامرا، مشغول تحصیل علوم دینی بودم، اهالی سامرا به بیماری وبا و طاعون مبتلا شدند، و همه روزه عده ای بر اثر این بیماری از دنیا می رفتند. روزی عده ای از اهل علم در منزل استادم مرحوم سید محمد فشارکی جمع بودند. ناگاه مرحوم آقا میرزا محمد تقی شیرازی تشریف آوردند و صحبت از بیماری وبا شد، که همه در معرض خطر مرگ هستند.

مرحوم میرزای شیرازی فرمود: اگر من حکمی کنم آیا لازم است انجام شود یا نه؟ همه ی اهل مجلس پاسخ دادند: بلی. فرمود: من حکم می کنم که شیعیان ساکن سامرا از امروز تا ده روز، مشغول خواندن «زیارت عاشورا» شوند و ثواب آن را به روح حضرت نرجس خاتون، والده ی ماجده ی حضرت حجت بن الحسن علیه السلام هدیه نمایند، تا این بلا از آنان دور شود. اهل مجلس، این حکم را به تمام شیعیان رساندند و همه، مشغول خواندن زیارت عاشورا شدند.

از فردای آن روز، تلف شدن شیعیان به وسیله ی طاعون متوقف شد و همه روزه، تنها عده ای از اهل تسنن می مردند به طوری که مسئله بر همه آشکار گردید. برخی از اهل تسنن از آشنایان شیعه ی خود می پرسیدند: سبب این که دیگر کسی از شما تلف نمی شود چیست؟ به آنها گفته بودند: زیارت عاشورا. آنها هم مشغول زیارت عاشورا شدند و بلا از آنها هم برطرف گردید.»(4)

عالم جلیل، شیخ عبدالهادی حائری مازندرانی از والد خود (حاجی ملا ابوالحسن) نقل کرده است که من حاج میرزا علی نقی طباطبایی را بعد از رحلتش در خواب دیدم و به او گفتم: آیا آرزویی داری؟ گفت: یک آرزو دارم و آن این است که چرا در دنیا هر روز «زیارت عاشورا» نخواندم.

رسم سیّد این بود که در تمام دهه ی اول محرم، زیارت عاشورا می خواند، ولی بعد از مرگ، افسوس می خورد که چرا در تمام ایام سال، موفق به این زیارت نبوده است.(5)

دکتر محمد هادی امینی - فرزند علامه - می نویسد:

پس از گذشت چهار سال از فوت پدرم، در شب جمعه ای قبل از اذان صبح، پدرم را در خواب دیدم و او را بسیار شاداب و خرسند یافتم. جلو رفته و پس از سلام و دست بوسی گفتم: پدر جان در آن جا چه عملی باعث سعادت و نجات شما گردید؟

فرمود: فقط زیارت ابا عبدالله الحسین علیه السلام.(6) سپس فرمود: پسر جان! در گذشته بارها تو را یادآور شدم و اکنون نیز توصیه می کنم که «زیارت عاشورا» را به هیچ عنوان ترک مکن.

مولا شریف شیروانی به سند خود از امام دهم، علی بن محمد هادی علیه السلام نقل می کند: کسی که زیارت عاشورا بخواند و هنگامی که به عبارت لعن رسید یک مرتبه بگوید: «اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد و آخر تابع له علی ذالک. اللهم العن العصابه التی جاهدت الحسین و شایعت و بایعت و تابعت علی قتله» و صد مرتبه بگوید: «اللهم العنهم جمیعاً».

و عبارت سلام را نیز این گونه بگوید:

«السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک علیک منی سلام الله ابداً ما بقیت و بقی اللیل و النهار، و لا جعله الله آخر العهد منی لزیارتکم»

و صد مرتبه بگوید: «السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین»؛ مثل آن است که تمام صد لعن و صد سلام را از اول تا به آخر خوانده باشد.(8)

پ . ن :

1 - برخی مطالب نیاز به توضیح دارد که در ادامه مطلب باذکر شماره هم توضیح ذکر شده و هم منابع .

2 - منبع : سایت دارالارشاد

یک اربعین گذشته و زینب رسیده است

بالای تربتی که خودش آرمیده است

یا ایها الغریب سلام ای برادرم

ای یوسفی که گرگ پیرهنت را دریده است

ازشهر شامِ کینه، رسیده مسافرت

پس حق بده که چنین داغدیده است

احساس میکنم که مادرم اینجا نشسته است

در کربلا نسیم مدینه وزیده است

بر نیزه بودی  و به سرم بود سایه ات

با این حساب کسی زینبت را ندیده است

این گل بنفشه های  تن و چهره ی کبود

دارد گواه ، زینبتان داغدیده است

توطعم خیزران و سنگ ها و خواهرت

طعم فراق و غربت و غم را چشیده است

آبی به کف گرفته و رو سوی علقمه

با آه می رود سکینه  و خجلت کشیده است

این دختر شماست  که خواستند کنیزیش ….

لکنت گرفته است و صدایش بریده است

نیزه نشین شد حضرت سقا  و اهلبیت

زخم زبان زهر کس و ناکس شنیده است

***

گفتی رقیه … گفت نمی آیم عمه جان!

در شام ماند و شهر جدید آفریده است

————————————
یاسر مسافر

یک اربعین گذشته و زینب رسیده است

بالای تربتی که خودش آرمیده است

یا ایها الغریب سلام ای برادرم

ای یوسفی که گرگ پیرهنت را دریده است

ازشهر شامِ کینه، رسیده مسافرت

پس حق بده که چنین داغدیده است

احساس میکنم که مادرم اینجا نشسته است

در کربلا نسیم مدینه وزیده است

بر نیزه بودی  و به سرم بود سایه ات

با این حساب کسی زینبت را ندیده است

این گل بنفشه های  تن و چهره ی کبود

دارد گواه ، زینبتان داغدیده است

توطعم خیزران و سنگ ها و خواهرت

طعم فراق و غربت و غم را چشیده است

آبی به کف گرفته و رو سوی علقمه

با آه می رود سکینه  و خجلت کشیده است

این دختر شماست  که خواستند کنیزیش ….

لکنت گرفته است و صدایش بریده است

نیزه نشین شد حضرت سقا  و اهلبیت

زخم زبان زهر کس و ناکس شنیده است

***

گفتی رقیه … گفت نمی آیم عمه جان!

در شام ماند و شهر جدید آفریده است

————————————
یاسر مسافر